“Ο δρόμος είχε τη
δική του ιστορία...
κάποιος την έγραψε
στον τοίχο με μπογιά”.
Άλλος πάλι την έκανε
ήχο και μουσική, εικόνα και φωτογραφία,
θέατρο και συναίσθημα,
σύνθημα να το
ζητωκραυγάζουν αμέτρητα χείλη.
Πολλοί,
έκλεισαν τα μάτια, και δεν καταδέχτηκαν
να ρίξουν ένα βλέμα.
Κι όμως ο δρόμος είναι
ακόμα εκεί,
κι έχει ακόμα τη δική
του ιστορία,
που περιμένει να
ερμηνευτεί και να γραφτεί πάλι και πάλι
από την αρχή,
να μας
οδηγήσει σε αμέτρητους προορισμούς.
Τα εφόδια μας λιγοστά:
μια τσάντα στην πλάτη και η φαντασία
μας.
Χαρές, λύπες, χρώματα, νότες, ένα
άγγιγμα φιλικό στην πλάτη.
Όλα θα
έρθουν, κι αν δεν έρθουν αυτά, θα πάμε να
τα βρούμε εμείς.
Και το ταξίδι ξεκινά...
Και ποιοί είμαστε τελικά
εμείς
που σας ζητάμε ένα βλέμα όταν
πάτε στο γραφείο, στα μπουζούκια, στο
σπίτι;
Ποιοί είμαστε εμείς που σας
κερδίζουμε ή σας χάνουμε με ένα χαμόγελο;
Ποιοι είμαστε εμείς που με τόσο θράσος,
σας κλέβουμε το χρόνο;
Δήθεν καλλιτέχνες;
Ζογλέρ, μουσικοί, ακροβάτες, ηθοποιοί,
αρλεκίνοι;
Είμαστε όλα αυτά κι όμως
κανένα.
Είμαστε ένα ψέμα.
Το ψέμα που
καίει τα χείλη σου όταν το προφέρεις
για αλήθεια,
το ψέμα που χωρίς αυτό
δεν ξέρεις που πας.
Είμαστε το δικό
μας ψέμα και το δικό σου.
Ποιοί είμαστε
εμείς;
Ίσως μια μέρα το μάθετε κ εσείς,
ίσως μια μέρα το μάθουμε κ εμείς.
Σε μία εποχή που το μόνο
βέβαιο είναι η αβεβαιότητα που κουβαλάει
ο καθένας μέσα του, ανοίγονται για μας
νέα μονοπάτια δύσβατα και γοητευτικά.
Μονοπάτια
που γίνονται δρόμοι, δρόμοι που γίνονται
λεωφόροι, λεοφώροι που οδηγούν άραγε
που;
Θα το μάθουμε. Θα συνεχίσουμε να
γράφουμε αυτή την ατέρμονη ιστορία με
το δικό μας μελάνι.
Και εσείς διαλέγετε
αν θέλετε να μείνετε αναγνώστες ή να
γίνεται κοινωνοί της.
Ο δρόμος είναι
εκεί έξω. Μας περιμένει και μας χωράει
όλους.
Να διασκεδάσουμε, να γελάσουμε,
να αναλογιστούμε, να κριτικάρουμε, να
γίνουμε πάλι παιδιά.
Η όρεξή μας είναι
μεγάλη και το ταξίδι ακόμα μεγαλύτερο...
Ο
δρόμος έχει τη δική του ιστορία.
Για μας μόλις ξεκίνησε να γράφεται...